Franciscus van Assisi

 

Als je dat wilt volmaakt zijn, ga heen, verkoop al je eigendom en geef het aan de armen en je zult een schat in de hemelen hebben. Kom dan hierheen en volg mij. (Mattheus 19:21)

 

Pelgrimsreis naar Assisi 10 t/m 17 Juni 2025 Voor meer informatie Fransiscus van Assisi was een zoon van een welgestelde koopman uit Assisi hij leefde in zijn jeugd jaren als wildebras. Hij zwierf met zijn vrienden door de stad en gaf veel geld uit aan feesten en kleding. Vermoedelijk was Fransiscus in zijn jeugdjaren een creatief en fijngevoelig mens die liefdesliedjes zong Op zijn 20e werd hij na de veldslag van Assisi en de stad Perugia krijgsgevangenen. Na een jaar kwam hij vrij maar was daarop lang en ernstig ziek. Fransiscus werd toen hij aan de beterende hand was getroffen door het leed van de melaatsen, die in die tijd volledig uit de samenleving werden verstoten. Volgens zijn testament bracht God hem in hun midden en bewees hij hun barmhartigheid. Naar aanleiding daarvan bekeerde hij zich tot een leven van armoede, gebed en dienstbaarheid aan de armen, ontevreden door de leegheid van zijn leven. Later in 1205 kreeg hij een visioen in het kerkje van San Damiano Hij wist zich aangesproken door de daar afgebeelde gekruisigde Fransiscus, ga en herstel mijn huis. Hij trok zich als een kluizenaar terug in de eenzaamheid en wijdde zich aan de melaatsten, het herstellen van kerkjes en aan het gebed. Zelf wilde hij de aller armste zijn. Hij bedelde zijn dagelijks voedsel bij elkaar, daarvan delend met anderen die nog minder hadden dan hij. Vanaf dat moment werd zijn enige geliefde”vrouwe armoede” . Zijn vader was van mening dat zijn zoon tot de rang van dorpsgek was vervallen, probeerde hem met dreiging en verleiding terug te laten keren naar een werelds leven. Uiteindelijk legde Fransiscus in de lente van 1205 tijdens een scène op het plein bij de bisschop zijn kleren aan de voeten van zijn vader (die ze immers had betaald) en wijdde zich toe aan God met de woorden. Nu kan ik werkelijk zeggen: Onze vader in de hemel waarop de bisschop zijn mantelbuis hem heen sloeg. Fransiscus was voor een vreedzame benadering van geweldloos communiceren.

 

Fransiscus was de belichaming van een nieuw persoonlijk gekleurd soort vroomheid waarbij de ontwikkeling van het individu en diens persoonlijke gaven en talenten van grote betekenis waren. Tegelijk hechtte hij grote waarde aan het behoren tot een groep gelijkgezinde gezellen. Een broeders en zusterschap waarin net in elkaars noden en behoefte kan voorzien. Fransicus schreef aan het einde van zijn leven een lofzang op de natuur. Hierin bezingt hij de dingen van de hemel” Broeder zon en zuster maan en de sterren “de dingen van de aarde” of de vier elementen. Broeder wind en zuster water, broeder vuur en zuster aarde en ten slotje de levensweg van de maan.